انتقال وبلاگ

هو الحق

سلام دوستان. وبلاگ مطرب دل به آدرس:

motrebedel.persianblog.ir

انتقال داده شده.

 منتظر دیدار شما عزیزان هستم.

یا علی مدد

-------------------------------------------------------

روز وصل دوستداران یاد باد

یاد باد آن روزگاران یاد باد

کامم از تلخی غم چون زهر گشت

بانگ نوش شادخواران یاد باد

گر چه یاران فارغند از یاد من

از من ایشان را هزاران یاد باد

مبتلا گشتم در این بند و بلا

کوشش آن حق گزاران یاد باد

گر چه صد رود است در چشمم مدام

زنده رود باغ کاران یاد باد

راز حافظ بعد از این ناگفته ماند

ای دریغا رازداران یاد باد

پنهان مشو که روی تو برما مبارکست..نظاره تو بر همه جان‌ها مبارکست

یا الله

نقل است که جماعتی از بزرگان پیش رابعه رفتند. از یکی پرسید: تو خدای را برای چه می پرستی؟ گفت: هفت طبقه دوزخ عظمتی دارد و همه را بر او گذر باید کرد٬ ناکام از بیم و هراس او. دیگری گفت: درجات بهشت منزلتی نیکو دارد٬ پس آسایش در آنجا موعود است. رابعه گفت: بد بنده ای بود که خداوند خود را از بیم عبادت کند یا به طمع مزد پرستد. پس ایشان گفتند تو چرا می پرستی خدای را؟ تو را طمع نیست؟ گفت: الجار٬ ثم الدار. ما را این تمام نبود که دستوری داده اند تا او را بپرستیم؟ که اگر بهشت و دوزخ نبودی٬ او را اطاعت نبایستی کرد و استحاق آن نداشت که بی واسطه عبادت او را کند؟

                                                                                                            -تذکرة الاویاء

سجده برم که خاک تو بر سر چو افسرست

پا درنهم که راه تو بر پا مبارکست

می‌آیدم به چشم همین لحظه نقش تو

والله خجسته آمد و حقا مبارکست

نقشی که رنگ بست از این خاک بی‌وفاست

نقشی که رنگ بست ز بالا مبارکست

بر خاکیان جمال بهاران خجسته‌ست

بر ماهیان طپیدن دریا مبارکست

آن آفتاب کز دل در سینه‌ها بتافت

بر عرش و فرش و گنبد خضرا مبارکست

دل را مجال نیست که از ذوق دم زند

جان سجده می‌کند که خدایا مبارکست

حق

ساقی فرخ رخ من جام چو گلنار بده
بهر من ار می ندهی بهر دل یار بده

 

ساقی دلدار تویی چاره بیمار تویی
شربت شادی و شفا زود به بیمار بده

باده در آن جام فکن گردن اندیشه بزن
هین دل ما را مشکن ای دل و دلدار بده

-----------------------------------------

رمضان مبارک

انشاالله ماه پر خیر و برکتی داشته باشین

یا علی مدد

دوش در حلقه ما قصه گیسوی تو بود

عشق آتشی سوزان است وبحری بی پایان است. عشق دردیست که او را دوا نیست وکار عشق هرگز به مدعا نیست. عاشق باید که بی باک باشد اگرچه بیم هلاک باشد. درین راه مرد باید بود وبا دل پر درد باید بود... در این راه گریه یعقوب باید یا ناله مجنون:

اینجا تن ضعیف و دل خسته می خرند                 کس عاشقی به قوت بازو نمی کند

آتش محبت جان عاشق می سوزد... چشم او گریان و دل او بریان و جان در راه جانان افشان و زبان حال او گویان:

بر آتش عاشقیت جان خود عود کنم                     جان بنده تست من به جان جود کنم

چون پاک بسوزد آتش عشق تو جان                         صد جان دگر بحیله موجود کنم

عشق مجنون

روزی که هوای پرنیان پوش         خلخال فلک نهاد بر گوش

سیماب ستارها در آن صرف         شد ز آتش آفتاب شنگرف

مجنون رمیده دل چو سیماب          با آن دو سه یار ناز برتاب

آمد به دیار یار پویان                   لبیک زنان و بیت گویان

می شد سوی یار دل رمیده            پیراهن صابری دریده

می گشت به گرد خرمن دل            می دوخت دریده دامن دل

می رفت نوان چو مردم مست         می زد به سر و به روی بر دست

چون کار دلش ز دست بگذشت        بر خرگه یار مست بگذشت

بر رسم عرب نشسته آنماه             بر بسته زدر شکنج خرگاه

آن دید درین حسرتی خورد             وین دید در آن و نوحه ای کرد

لیلی چون ستاره در عماری            مجنون چو فلک به پرده داری

لیلی کله بند باز کرده                    مجنون گله ها دراز کرده

لیلی زخروش چنگ در بر             مجنون چو رباب دست بر سر

لیلی نه که صبح گیتی افروز          مجنون نه که شمع خویشتن سوز

لیلی چو قمر روشنی چست             مجنون چو قصب برابرش سست

لیلی به درخت گل نشاندن               مجنون به نثار در فشاندن

لیلی چه سخن؟ پری فشی بود           مجنون چه حکایت؟ آتشی بود

لیلی سمن خزان ندیده                    مجنون چمن خزان رسیده

لیلی دم صبح پیش می برد              مجنون چو چراغ پیش می مرد

لیلی به کرشمه زلف بر دوش          مجنون به وفاش حلقه در گوش

لیلی به صبوح جان نوازی              مجنون به سماع خرقه بازی

لیلی زدرون پرند می دوخت            مجنون زبرون سپند می سوخت

لیلی چو گل شکفته می رست           مجنون به گلاب دیده می شست

لیلی سر زلف شانه می کرد            مجنون در اشک دانه می کرد

لیلی می مشگبوی در دست             مجنون نه ز می ز بوی مست

قانع شد این از آن به بویی               و آن راضی از این به جست و جویی